Vervolg op Overleven amper twee generaties vroeger… 1869 – 1969
Waar honderd jaar geleden onze voorouders moesten vechten om te leven, is er nu ruimte en tijd gekomen… voor “meer”, om stil te staan en bewust te worden en als nooit tevoren aandacht te ontwikkelen om leven te verwachten, te behoeden en te verzorgen. En… werd alles als vanzelfsprekend!
– Als vanzelfsprekend blijft het leven in het zaadje uitbreken van tengere stengel tot bloem… door weer en wind.
– Als vanzelfsprekend blijft het water met onuitputtelijke stroomkracht de weg vinden van bron naar zee… doorheen de grilligste landschappen.
– Als vanzelfsprekend stuwt en stroomt het leven van generatie naar generatie en ontvouwt zich in ‘meer’…
… te midden van de schrilste tegenstellingen, sinds mensenheugenis.
En nog blijft het vechten! Om overeind te blijven…
“Het leven is toch niet gemakkelijk !”
“Ik kan niet meer mee” – ligt op zovele lippen en zucht menigeen.
Zien we niet, dag in dag uit, het pijnlijke onvermogen om met de spanning om te gaan tussen welvaart en levensgeluk?
Wat is levensvervulling ?
Persoonsontplooiing ?… in het spanningsveld van elkaars belangen.
Alsof we een innerlijke strijd te voeren hebben.
Alsof de overlevingsreflex die van geslacht op geslacht werd overgedragen nu moet worden uitgewerkt tot een bewuste kracht:
STAAN in de tegenstelling en…
omgaan met leven tussen verleden én toekomst…
… en wereldnieuws verwerken
… en beslissingen nemen
… en vooruitzien en plannen
… en verantwoordelijkheid dragen
… en de medemens zien staan
… en opvoeden
… en een huishouden beheren
… en op tijd vakantie nemen… en omgaan met nieuw leven…
en met sterven…
… en met ziek worden… en gezond blijven…
… en met de diepte, hoogte en breedte van het menselijk ‘mysterie’
als levensvraag…
Hoe en waar leerden we een ‘leven te leiden’ dat leven toelaat…
… dat leven voelt…
… dat leven begrijpt…
… dat leven bewondert…
… dat leven dankt…
… dat leven ontwaart…
… dat leven geniet…
… dat leven eerbiedigt…
… dat leven bejegent…
… dat leven draagt…
Wordt dit in ons aller bewustzijn een ‘nieuwe stap’ ?
Een nieuw gegeven dat zich in onze cellen zal neerschrijven ?
En is dan het menselijke lichaam, als drager van leven, niet het
kostbaarste op aarde waaraan de liefde ooit gestalte heeft
gegeven… ?
Wordt dit de toekomst, nu in 2020, in deze bijzondere tijd…?
Want weer zijn de tijden aan het veranderen. De zorg voor het leven breidt zich uit van buurt naar planeet en de tegenstellingen worden zeker niet kleiner:
– het bestaan blijft broos en de gezondheid meer dan ooit bedreigd…
– anderzijds wordt het leven zo gemakkelijk ontkend of vergooid…
– leven behoeden wordt dringender, ‘levenskansen’ delen noodzakelijker…
Waar zullen we op bouwen? Zal welzijn het erfgoed worden?
Zal levenskwaliteit de toekomst tekenen en naar volgende generaties doorstromen tot een steeds menswaardiger bestaan?
Of wordt het bang afwachten? Of wordt dit een teloorgegaan vermogen?
Het wordt mij steeds duidelijker welk leerproces de eutonie kan aanreiken
in deze tijd, voor deze nood.
Mijn ervaring met eutonie na zovele jaren is er een van voortdurende verwondering:
– ontdekken hoezeer de menselijke persoon, één in zijn structuur, onaangetast kan blijven in zijn uniciteit te midden van tegenstellingen
– ervaren hoe snel regenererende krachten werkzaam zijn en de last van het leven kunnen verzachten
– zich bewust worden dat ‘het leven’ in elk van ons zijn weg zoekt doorheen kwetsuur,verharding en kramp…
– erkennen dat ‘het leven’ zelf al te dikwijls in de greep van ‘denken en willen’ deze beide tot een breekpunt kan brengen…
– beseffen hoe we in al onze vezels de overgave aan ‘het leven’ kunnen leren waarin intense weldaad en diepe stilte wonen… en waardoor het vermogen om zich af te stemmen op de andere als vanzelfsprekend wordt…
Moge deze tijd van ‘gedwongen stilstand’ evolueren naar een vruchtbare stille tijd en inkeer met als bekroning dat wij dit planetair kantelmoment benutten om samen te werken aan het verwezenlijken van ‘waarachtig mens-worden’.
Naar Leonardo Boff:
van wil en macht over alles en gesloten vuist
naar zorg voor alles en uitgestoken hand
Therese Windels, juli 2020
Dit artikel is gedeeltelijk reeds verschenen in ‘Samen-gevat’, tijdschrift van het toenmalig Vormingscentrum vzw. ‘ Samen’, in 1994.