De vraag naar een eutonieschool! Een organische ontwikkeling…
In 1984 vragen een twintigtal cursusdeelnemers mij om intensiever met eutonie aan de slag te gaan. Er wordt gekozen voor een maandelijkse samenkomst in het toenmalig vormingscentrum De Harp in Izegem, en dit twee jaar lang. Ook de kinderen kunnen er terecht dankzij een fijne opvangploeg. De intensiteit van deze weekends is groot en de interesse groeit voor een eutoniescholing op eigen bodem. Maar ikzelf voel mij nog niet bevoegd om een school te beginnen.
Daarom starten we, in 1986, met hetgeen we toen ‘een experimentele werkgroep’ genoemd hebben. Vanuit de vorige groep verklaren 9 deelnemers zich bereid om, samen met mij, de zoektocht naar een eutonieopleiding verder te zetten als ‘experiment’. 8 onder hen zullen in 1989 de oprichting van de Vlaamse Eutonie School vzw meemaken en begin 1990 zal deze eerste opleidingscyclus afgesloten worden. Met o.m. Rosa Spekman en Jenny Windels, beiden G.A. eutonisten, als juryledenen werden de eerste diploma’s uitgereikt.
Stilaan kreeg het vierjarig bijscholingsprogramma een coherente vorm en ontwikkelde zich verder bij elke cyclus. Nu, na 8 achtereenvolgende cycli, is de 9de cyclus eind april 2016 van start gegaan.
Hoe zijn de Bijscholingsinhouden gegroeid?
Parallel aan de bovenstaande ontwikkeling vindt een verregaande reflectie plaats. Wie met eutonie aan het werk gaat, komt zichzelf tegen met zijn soms ongekende gezonde levenskrachten, maar tegelijk met zijn moeilijk te doorgronden tegenstrijdigheden. Deze impact van de eutonie, die innerlijk veranderingsprocessen op gang brengt, diende eveneens belicht te worden. Wat brengen uitnodiging tot loslaten – in voeling komen – zich ordenen – het laten gebeuren – zelfaanvaarding – verantwoordelijkheid, teweeg bij de persoon? De vraag naar inzicht en hanteerbaarheid drong zich op. Toegangswegen vinden tot precies die lagen van de menselijke complexiteit, die steeds opnieuw taai weerstand bieden, werd een “Must”.
– Zeven jaar vorming in de structurele psychogenese (in het toenmalig I.S.H.A. – Institut des Sciences Humaines d’Avignon) brachten, vanaf 1986, aan Walter en mezelf inzichten in de onbewuste affectieve en relationele structuren van het zeer kleine kind. Zo kreeg onder meer het moeilijk aanvaarden van de lichaamsrealiteit een plaats. Zo konden wij eveneens de draagwijdte van de eutonie beter doorzien en het verwerkingsproces ondersteunen.
– Een driejarige opleiding, in 1989, aan het Institut des Chaînes et Techniques Musculaires Godelief Denys Struyff (I.C.T.G.D.S.), zou mij toelaten de eutonie-werkwijze verder te bevragen, te verdiepen en beter te onderbouwen op basis van de wetmatigheden van de spierkettingen.
– De huidige neurowetenschappen laten ons momenteel toe de onlosmakelijke samenhang te verkennen tussen brein en lichaam, de regenererende en bewustmakende processen beter te begrijpen, en, heel recent, het nauwe samenspel te verdiepen tussen emotie en tonus, bekeken vanuit de evolutie en de vroegste kinderjaren. Hiertoe levert de vorming bij Dr. Jean Lerminiaux, neuropsychiater (Formation à La libération du ressenti par le dialogue tonico-émotionnel), tot op vandaag een bijzondere bijdrage aan inzicht en werkzaamheid.
Mijn persoonlijke zoektocht
Dat dit alles uiteraard met mijn persoonlijk leven en mijn persoonlijke ontwikkeling sterk verweven is, zal niemand verwonderen. De diepere drijfveren en wat mij telkens bewogen heeft, vertel ik graag later.
Lees meer – – > twee generaties geleden…Opgroeien tussen wieg en doodskist
Verdere diverse inspiratiebronnen voor verder onderzoek in verband met eutonie zijn:
Joel de Rosnay – Alain Bertoz – Peter Levine – J. M. Delassus – Annick de Souzenelle – A.R. Damasio – Prof. Dr. E. Blechschmidt – O.Sacks – Dr. Luc Crevits – enz.